Dag 3

- wifi is hier niet zo goed hier, daarom kunnen we de blog vandaag pas online zetten -
De grens oversteken. Binnen Europa is daar weinig spannends aan, maar wie vanuit Europa naar Oekraïne wil, moet berekend zijn op bijzondere taferelen.
Rond 7:00 uur vertrokken we vanuit Hrubieszow om onze weg te vervolgen naar Dwaretz. Na een heerlijk ontbijtbuffetje stapten we de auto’s en busjes weer in. Wat betreft de auto’s en de busjes is er nog wel iets te melden. Zoals gisteren op de blog stond waren er een aantal mensen, met een auto en een busje, langs een werknemer van de kwekerij gegaan. Gisterenavond kregen we te horen dat er pech was met de auto. Uiteindelijk bleek de auto niet meer ter plekke gemaakt te kunnen worden en moest naar een garage. Een aantal mensen is in het plaatsje gebleven en heeft daar overnacht. Twee mensen zijn gisteren nog wel met de bus teruggekomen naar het hotel waar de rest van de groep overnachtte. De auto hoopt komende vrijdag klaar te zijn, en ze hopen dan ook vrijdag nog hier aan te komen in Oekraïne.
Terug naar onze reis van deze dag. Binnen twintig minuutjes waren we bij de grens. Het eerste wat we zagen waren een paar grijze, strakke gebouwen. Dit was de Poolse grensovergang. We zetten onze braafste gezichten op, moesten even de achterbak laten zien maar mochten verder wel gewoon doorrijden. Polen uit betekent nog niet Oekraïne in. We reden op een gammel gebouw af, golfplaten er op. De eerste persoon die we tegenkwamen was een man die op een soort blocnootje ons kenteken opschreef. Daarna moesten we door de echte ‘security’. Dat was een interessant dingetje. Eén voor één moesten we onze paspoorten afgeven, en wachten. Genoeg tijd om om ons heen te kijken.
Zo kwam er een man voorbij die een schroevendraaier van minstens 75 centimeter bij zich had. Later liepen er nog enkelen langs die zo’n zelfde voorwerp in hun broekzak hadden. Misschien om de auto’s subtiel open te breken? Ook werd er even van de wacht gewisseld. Dit hield in dat een paar mannen even lekker pauze konden houden onder het genot van een sigaretje. Het feit dat er een hele rij auto’s stond te wachten tot ze door mochten rijden, maakte niet zoveel indruk. Ondertussen liepen twee parmantig stappende dametjes tussen de rij wachtende auto’s door, met hun statige pakjes en opgesmukte gezichtjes, op weg naar de volgende dag in hun carrière.
Bij het onderzoeken van de bus werd geconcludeerd dat wij een hoop humanitaire goederen bij ons hadden. Rollators bijvoorbeeld. Er was echter onduidelijkheid bij de douaniers wat deze ‘charity’ dan wel niet inhield. Was het de printer misschien? De stroopwafels? Hoe dan ook, dit betekende dat het busje naar een andere grens had gemoeten. Tussen al het discussiëren door, besloot een douanier nog eens vrolijk te kijken in het busje. De pret was snel voorbij voor deze man toen hij ontdekte hoe overvol het busje wel niet zat. Bij het opendoen tuimelde er zowel een bal als een hoed op de schoenen van de man. Deze was hierdoor zo van z’n a propos dat hij met een ferme zwieper de deur dichtdeed.
De mannen bleven maar overleggen of we wel of niet de grens over mochten met de busjes, terwijl een ongeduldige jongeman (hij zag er een beetje uit alsof hij een meeloopdagje had bij de douane) zijn appjes checkte. De hevigheid van de discussie nam toe, net als het aantal rangen dat zich ermee bemoeide. Na een tijdje zei degene met de meeste streepjes en sterretjes: ‘Joh. Waar doen we zo moeilijk over. Laat ze er lekker langs. Minder werk voor ons.’ Tenminste, zoiets moet het geweest zijn. Maar we zijn eroverheen. Dat hebben we ook weer gehad.
Daarna hebben we een korte tankstop gehad na de grens. Toen we verder reden was het meteen duidelijk dat we Europa uit waren. De wegen waren behoorlijk slecht. Huisjes zagen er armoedig uit. Gebochelde vrouwtjes en krakkemikkige trekkertjes vulden het straatbeeld. Op een gegeven moment reden we door een stad waarin chaos best een goed beschrijvend woord was. Rechts inhalen is hier geen probleem, en capriolen van voordringen zijn ze ook niet vreemd. Toen we de stad uit waren kwamen we op een soort snelweg terecht. Deze was wel wat anders dan een snelweg zoals we die in Nederland kennen. Je hebt hier gewoon zebrapaden eroverheen lopen, en plekken waar je van richting kunt wisselen. Daarnaast is het geen probleem om met je racefiets de snelweg te berijden, of wat fruit te verkopen langs de kant.
We zijn veilig aangekomen bij ons huis. Een aantal kunnen in het huis slapen. Aantal jongens slapen in een camper en een aantal mensen slapen in de caravan, tent en het busje. We hebben ook onze keuken geïnstalleerd en onze eerste maaltijd smaakte prima.